POJĘCIE DIAGNOZY – wg Ziemskiego – rozpoznanie istoty i uwarunkowań złożonego stanu rzeczy na podstawie jego cech (objawów) w oparciu o znajomość ogólnych prawidłowości panujących w danej dziedzinie.

OGÓLNE PROBLEMY DIAGNOZOWANIA 

• Zakres gromadzonych informacji,
• Jednostka a środowisko,
• Rozwój badanych zjawisk,
• Traktowanie wniosków jako hipotez,
• Kto powinien opracowywać diagnozę?,
• Przede wszystkim nie szkodzić,
• Uwzględnienie pozytywów,
• Wiedza osoby diagnozującej,
• Podmiotowe traktowanie osoby diagnozującej.

ETAPY I PROCEDURA OPRACOWYWANIA DIAGNOZY PRZEZ KURATORA

Źródła informacji  gromadzone przez kuratora: to wywiady, dokumenty

Dokumentami mogą być: akta sprawy sądowej, akta spraw wcześniejszych, dane o karalności, opinie psychologiczne, opinie medyczne, opinie z zakładów pracy, szkoły, informacje ze szpitala, świadectwa szkolne.

Wywiad: rozmowa i obserwacja

Obserwacja – może dotyczyć środowiska osoby badanej, mieszkania osoby badanej, osób przebywających w mieszkaniu, szczególnie osoby – której dotyczy diagnoza.

Rozmowa – należy robić notatki, język powinien być prosty i zrozumiały, stosowanie precyzyjnych określeń stanowi najbardziej istotną część wywiadu, najważniejszy jest sposób rozpoczęcia rozmowy, miejscem wywiadu/rozmowy powinien być dom rodzinny osoby diagnozowanej

Treść rozmowy – środowisko rodzinne, rozwój badanego i stan jego zdrowia, sposób spędzania czasu wolnego, proces nieprzystosowania społecznego, przestępstwo będące przedmiotem sprawy, środki stosowane uprzednio przez sąd.